Mijn grote fietstocht

Nou, daar ben ik weer hoor. Na een zwaar vermoeiende, ellendige dag als deze. Haha!
Ik heb het echt heel zwaar gehad. Ik ben op de fiets, naar het centrum gegaan. Het was 35 graden, & je raad het al  : Emma was de weg weer eens kwijt! 
Het is echt ongelovelijk. Je legt een kaart voor me neer met een punt waar ik ben en ik denk dat ik dan alsnog verkeerd loop. En normaal is het niet zo erg dat ik een keer de weg kwijt raak, je bent op de fiets en je komt vanzelf terecht waar je wezen moet. Zo is het toch? Nou in Frankrijk ligt het allemaal weer heel anders natuurlijk. Want weet je, in Frankrijk moet je de berg op, en de berg af. De berg opfietsen kan ik niet aan omdat ik hier niet de conditie voor heb. Ik kom halverwege, en dan hijg ik als een oud dametje van 90. En ik durf ook niet de berg af te fietsen, want dat vind ik namelijk echt heel erg eng. Het is of je ongelukken gaat veroorzaken, je te pletter valt en wakker word in een Frans ziekenhuis waar ze natuurlijk nog geen Engels kunnen ook. En aangezien ik geen mobiel heb ik dus ook geen contact op kon nemen met Suze en ik daar maar lig te verpieteren. Nou zo ver is het dus allemaal niet gekomen, ik ben braaf gaan lopen. Mijn fiets was wel lastig want die wou veel sneller gaan als mij.

Saint germain en laye

Aangekomen in centre ville, moest ik op zoek naar een plek waar je je fiets wel mag stallen. Als je hem op de verkeerde plaats stalt kan die ingenomen worden, en moet je hem ergens ophalen en daarvoor een hele hoop geld neerleggen. Dus daar moet ik wel op letten. Nadat ik hem had neer gezet, ben ik natuurlijk tien minuten omgelopen om bij de mobiel maker te komen. Het komt echt nooit meer goed met mij. Uiteindelijk was ik dus toch nog aangekomen bij de mobiel maker, die mij mede deelde dat ik dus nog een week moet wachten omdat ze onderdelen moeten bestellen. HELP. Konden ze dat niet gewoon in de mail zetten. 
Dus ik weer terug richting mijn fiets, maar ik dacht '' ach ik laat die fiets wel staan, ik neem de bus! '' 
Geen goed idee. Na een half uur was ik weer terug op de begin bestemming en heb ik alsnog de fiets gepakt. Waarna ik thuis kwam, helemaal bezweet, en met een rood hoofd.

Het leven in Frankrijk is zwaar, ik wou dat het net zo plat was als Nederland.